Πάντα στις γιορτές των Χριστουγέννων βλέπω την αγαπημένη μου ταινία: “When Harry met Sally” ( http://www.youtube.com/watch?v=EGX6oAF2ZjM)  κι όχι τυχαία! Εκτός του ότι την θεωρώ την πιο έξυπνη ρομαντική κωμωδία των 80’s, είναι και μια ταινία που ζωντανεύει το πνεύμα των Χριστουγέννων μέσα μας περισσότερο κι απ’ τον Σκρουτζ. Περιγράφει την τυχαία συνάντηση δυο αγνώστων που εξελίσσεται σε αμοιβαία αντιπάθεια κι έπειτα σε παρέα, σε φιλία, σε έρωτα και σε γάμο. Ανατρέπει, λοιπόν, τη σειρά με την οποία βλέπουμε οι περισσότεροι το θέμα των σχέσεων που συνήθως είναι έρωτας που γίνεται γάμος, μετά φιλία και μετά…αμοιβαία αντιπάθεια. Ο Harry και η Sally δεν ξεκίνησαν σαν παθιασμένοι εραστές αλλά η οικειότητα και η αμοιβαιότητα αποτέλεσαν τη βάση πάνω στην οποία ο έρωτας άνθισε και η αγάπη τους εδραιώθηκε αφήνοντας πίσω πολλά “hot dates” και “one night stands”.Όλες οι σχέσεις ατονούν και ξεφτίζουν όταν δεν εξελίσσονται. Είναι εύκολο να λέμε στον εαυτό μας πως ξεγελαστήκαμε, πως ατυχήσαμε, πως παρασυρθήκαμε αλλά η ζωή δεν είναι ρουλέτα και οι σχέσεις μας χρειάζονται δουλειά και φροντίδα για να αναπτυχθούν. Κι ακριβώς όταν χρειαζόμαστε την αγάπη των άλλων περισσότερο από ποτέ, οι άμυνές μας ασυνείδητα δυναμώνουν κι έτσι βάζουμε την τεμπελιά και το φόβο για τα δικά μας λάθη πάνω από τη λογική και την ανάγκη μας να πλησιάσουμε τους ανθρώπους. Τα βάζουμε με την τύχη μας: “αυτά είναι τυχερά”, με την τύχη των άλλων: “οι πουτάνες κι οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές”, με την άδικη κοινωνία: “όλοι σήμερα χωρίζουν”, με τον φεμινισμό: “οι παλιές γυναίκες ήξεραν να κρατήσουν το σπίτι τους”…

Είναι πιο απλό να ρίχνουμε τον έρωτα στην πυρά, αλλά αν αποτυγχάνουμε ως εραστές μάλλον αποτυγχάνουμε σε όλες μας τις σχέσεις. Μήπως η σχέση με τους γονείς μας δεν εξελίσσεται συνεχώς από εξάρτηση και λατρεία, σε μάχη κι ανταγωνισμό, σε ταύτιση και σε αλλαγή ρόλων, όταν το παιδί φροντίζει τον γέροντα γονιό; Όλες μας οι σχέσεις έχουν ανάγκη την διαρκή διαπραγμάτευση κι αλλαγή. Οι ημέρες των Χριστουγέννων μας ξαναενώνουν με τις οικογένειές μας και μας θυμίζουν την ανάγκη να δημιουργήσουμε και εμείς οικογένεια. Όχι για να λύσουμε το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας και να κατατροπώσουμε τους Τούρκους, αλλά γιατί η γέννηση του Χριστού συμβολίζει την ανάγκη της ανθρωπότητας να ενωθεί κάτω από μια καινούργια νοοτροπία αλληλοσεβασμού, ισότητας, ομόνοιας και συγχώρεσης. Κι αυτό είναι κάτι που το μαθαίνουμε στην οικογένειά μας κι όχι στο μάθημα των θρησκευτικών. Γι’ αυτό, ξαναγυρνώντας στους δικούς μας τις ημέρες των γιορτών, μαζί με τα φαγητά και τα δώρα έρχονται και οι αναμνήσεις από τα λάθη και τις ελλείψεις μας και η συνειδητοποίηση ότι, ακόμη και κάτι τόσο φυσικό όπως η σχέση του γονιού με το παιδί του χρειάζεται πολλή δουλειά και συνεχή επαγρύπνηση. Πώς είναι δυνατόν η φιλία ή ο έρωτας να χρειάζονται κάτι λιγότερο;

Λίγο πριν κλείσω το γραφείο μου για τα Χριστούγεννα με επισκέφθηκε ένας παλιός μου πελάτης που διαγνώστηκε πρόσφατα με καρκίνο στο πάγκρεας. Περίμενα να τον δω κατηφή και θλιμμένο αλλά αντίθετα δεν σταμάτησε να χαμογελάει όσο συζητούσαμε. Τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό, πιστεύοντας ότι μάλλον ένιωθε πως στενοχωριόμουν κι ήθελε να με παρηγορήσει, αλλά μου απάντησε πως, χάρη στη χημειοθεραπεία και τις παρενέργειές της, είναι όλη την ημέρα περιτριγυρισμένος από συγγενείς και φίλους του που έτρεξαν στο πλευρό του. Αγωνιά για το μέλλον του και για τη ζωή του από τη μια και κατακλύζεται από μια παράλογη αίσθηση ασφάλειας από την άλλη. Μ’ έκανε να σκεφτώ τους δικούς μου συγγενείς και φίλους που πρέπει καθημερινά να ξεχνάω για να κάνω αυτά που θέλω και… πόσο λίγοι απ’ αυτούς έχουν δει το δέντρο που στόλισα…πόσο βαριέμαι να τους πάρω έναν έναν τηλέφωνο για να τους ευχηθώ…πόσο περιττό θεωρώ να τους κάνω ένα φτηνό δώρο…Εντάξει είναι δύσκολο να αλλάξουμε μέσα σε μια ημέρα ή μέσα σε μια συνεδρία αλλά είναι τόσο απαραίτητο όταν ζεις σε τόσο γρήγορους ρυθμούς που δεν προλαβαίνεις να δεις τους φίλους σου ούτε στο facebook!

Εύχομαι σε όλους σας Καλά Χριστούγεννα κι έναν δημιουργικό καινούριο χρόνο. Τις σχέσεις σας και τα μάτια σας!