Για πρώτη φορά στην ιστορία του ένδοξου ελληνικού έθνους ερχόμαστε αντιμέτωποι με την διαπίστωση ότι η Ελλάδα είναι ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς στον κόσμο. Οι εφησυχασμένες γενιές των 80’s και των 90’s πέφτουμε από τα σύννεφα συνειδητοποιώντας ότι θα χρειαστεί να δουλέψουμε για τους «βαρβάρους» κι όχι να παραθερίζουμε δίπλα τους. Μετά την επέλαση των ξενόφερτων groups και των charter πτήσεων ακόμη και τα 400 χρόνια σκλαβιάς στους Τούρκους θα τα θυμόμαστε σαν πακέτο κλεισμένο από πρακτορείο.

Το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι νέοι αντιμετωπίζουν τα τουριστικά επαγγέλματα με υπευθυνότητα και φιλοδοξία είναι πρόοδος. Ο τουρισμός θεωρείται βιομηχανία και πρέπει να ξεφύγει από το στερεότυπο του rooms to let-αρπακολατζή-greek lover τυχοδιώκτη. Οι νέοι που ασχολούνται με αυτό, όπως και όλη η “σύγχρονη κατοχική γενιά”, είναι ώριμοι κι ανθεκτικοί στην σκληρή δουλειά και στις χαμηλές απολαβές. Όλοι ζούμε με την ελπίδα ότι αυτό κάποτε θα αλλάξει. Κανένας όμως δεν μπορεί να χρυσώσει το χάπι της εποχικής απασχόλησης. Η δουλειά το καλοκαίρι θυμίζει teenagers που εργάζονται όταν κλείνει το σχολείο. Πώς νιώθουν άραγε οι άνθρωποι αυτοί που απολύονται κάθε φθινόπωρο;

Μια αγάπη για το καλοκαίρι

Υποθέτω ότι νιώθουν έρμαια των εποχών σαν αποδημητικά πουλιά, σαν αυτοί να μην έχουν κανέναν έλεγχο πάνω στη ζωή τους. Η διαδικασία της απόλυσης στο τέλος της σεζόν δεν συνηθίζεται. Δημιουργεί ανασφάλεια και άγχος. Δημιουργεί ανθρώπους που πέφτουν σε χειμερία νάρκη, νιώθουν μη παραγωγικοί ή αναζητούν δουλειές του ποδαριού κατά τη διάρκεια του χειμώνα.

Οι εποχικοί υπάλληλοι  είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστούν τις σχέσεις τους. Αναγκάζονται να τις αντιμετωπίζουν κι αυτές περιστασιακά… έρωτας, οικογένεια και παιδιά περιμένουν υπομονετικά το τέλος της σεζόν. Αν σκεφτούμε ότι πολλοί από τους ξενοδοχοϋπαλλήλους υποχρεώνονται και σε διαρκείς μετακινήσεις, τότε μπορούμε να καταλάβουμε πόσο δύσκολο είναι να παραμείνεις συγκροτημένος, ικανοποιημένος και πλήρης κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Στην Ελλάδα της κρίσης η ιδέα της καριέρας έχει ολοκληρωτικά αντικατασταθεί από την ιδέα της επιβίωσης. Αυτό είναι και το δυνατότερο επιχείρημα στα χέρια όσων θεωρούν την παροχή εργασίας κοινωνική πολιτική και φιλανθρωπία. Πιστεύω ότι δεν χρειαζόμαστε πια άλλους φιλόδοξους επιχειρηματίες και τριτοκοσμικούς επενδυτές. Χρειαζόμαστε επιχειρήσεις με κοινωνική συνείδηση, με πρόνοια για τις οικογένειες των εργαζομένων, μεταφορικές διευκολύνσεις, ανθρώπινη αντιμετώπιση και management νέας γενιάς.

Αυτό το καλοκαίρι χαμογελάστε, πείτε καλημέρα, πείτε ευχαριστώ και …always  tip big! Καλές διακοπές.