Η ψυχοθεραπεία είναι ένα σύγχρονο αγαθό. Βασίζεται σε μια βαθιά σχέση, απόρρητη και αποκλειστική που συμβάλει στην εξέλιξη και στην ψυχική μας ολοκλήρωση. Είναι, όμως, και μια πρόκληση για τις άμυνές μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι την αποδέχονται. Την διατηρούν, ωστόσο, στο πίσω μέρος του μυαλού τους ως μια λύση ανάγκης ή μάλλον ως την “τελευταία λύση”. Ο φόβος για την ψυχοθεραπεία και η αντίσταση σ’ αυτήν είναι μια φυσιολογική αντίδραση που αγγίζει όλους μας.

Τι μπορεί να μας κρατάει πίσω;

#Η χειραγώγηση;

Άνθρωποι που βίωσαν έντονες σχέσεις εξουσίας κι αυταρχισμού στην οικογένειά τους είναι καχύποπτοι κι επιφυλακτικοί προς τον ψυχολόγο. Φοβούνται ότι θα χρειαστεί ν’ ακολουθήσουν συγκεκριμένες οδηγίες ενάντια στη θέληση και στη σύμφωνη γνώμη τους.

#Η επικριτικότητα;

Πολλοί φαντάζονται τον ψυχολόγο σαν ανακριτή που συγκεντρώνει τα στοιχεία που χρειάζεται για να δικάσει την υπόθεσή τους. Είναι εύκολο να πέσει κανείς σ’ αυτήν την παγίδα, όταν έχει υπάρξει μέσα σε πλαίσια με αυστηρούς και άκαμπτους ανθρώπους που απαιτούν μια τελειομανή κι αψεγάδιαστη συμπεριφορά. Είναι ανθρώπινο ν’ αποφεύγεις τον πόνο που η απόρριψη συνεπάγεται.

#Η εξάρτηση;

Για κάποιους ανθρώπους η ανάγκη της θεραπευτικής υποστήριξης λειτουργεί ως επιβεβαίωση της αδυναμίας τους. Δεν περιμένουν να βοηθηθούν, παρά να πάρουν ό,τι περισσότερο μπορούν από τον θεραπευτή.

#Η αλλαγή;

Η αλήθεια είναι ότι κάθε είδους αλλαγή ακόμη και προς το καλύτερο προκαλεί σκεπτικισμό. Σκεφθείτε για παράδειγμα να μαθαίνατε ότι κερδίσατε το λαχείο. Μετά τους πανηγυρισμούς, θα έπρεπε να σκεφθείτε σοβαρά για το επόμενο βήμα σας και τις εναλλακτικές σας. Η  αλλαγή απαιτεί χρόνο. Άνθρωποι που βίωσαν καταστάσεις απότομης απώλειας του ελέγχου όπως π.χ. ατυχήματα, απειλητικές ασθένειες, εγκληματικές ενέργειες κ.α. μπορούν να το επιβεβαιώσουν αυτό. Αλλαγή σημαίνει χάος. Ωστόσο, χωρίς αυτήν δεν υπάρχει εξέλιξη.