Η μόδα των pet shops έβαλε στη ζωή μας κουταβάκια δεμένα με φιογκάκι, ψάρια που ζουν πιο λίγο στη γυάλα απ’ ότι στην ψαροταβέρνα και πουλιά που αυτοκτονούν από βαρεμάρα. Είμαστε από τους τυχερούς στη φύση γιατί, χάρη στη γλώσσα, μπορούμε να αναγνωρίζουμε, να περιγράφουμε και να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Δείχνουμε όμως απαξίωση σε αυτή την επιλογή και προτιμούμε να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα για την επιστήμη, την πολιτική, τις δημόσιες σχέσεις. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με το είδος μας, πιάνουμε φιλίες με άλλα είδη. Τελικά, είμαστε φιλόζωοι ή μόνοι;

Η αύξηση των κατοικίδιων μέσα στις πόλεις σίγουρα δεν συμβαίνει προς όφελος των ζώων. Το φυσικό τους περιβάλλον δεν είναι οι πολυκατοικίες, τα εστιατόρια και τα καφέ. Οι ανάγκες τους δεν καλύπτονται με κονσέρβες, κλουβιά και πλεχτά αξεσουάρ. Μήπως, όμως, καλύπτονται οι δικές μας ανάγκες για οικειότητα, αγάπη και φροντίδα;

Ο Erik Erikson,αναπτυξιακός ψυχολόγος και ψυχαναλυτής χώρισε την ανθρώπινη ανάπτυξη σε 8 στάδια. Σε κάθε στάδιο ο άνθρωπος βιώνει μια σύγκρουση ανάμεσα στην εξέλιξη και στην καθήλωση. Με στόχο την καλύτερη προσαρμογή στη ζωή πρέπει να εξελίσσεται συνεχώς προς την υπαρξιακά προτιμότερη κατεύθυνση. Μετά τα 20, οι νέοι μπαίνουν στο στάδιο που ο Erikson ονομάζει «οικειότητα  ή απομόνωση». Ο στόχος σε αυτήν τη φάση είναι η δημιουργία σχέσεων, ο γάμος και η οικογένεια. Για όσους βρίσκονται στη διαδικασία  αυτής της εξέλιξης η φροντίδα ενός ζώου είναι μια μορφή προετοιμασίας.

Άλλες φορές ως σύντροφοι, άλλες ως προστάτες κι άλλες ως προέκταση του ναρκισσισμού μας, τα κατοικίδια αντανακλούν την προσωπικότητα και τη συμπεριφορά μας με έναν ενστικτώδη τρόπο. Αντί να τα αντιμετωπίζουμε σαν έμψυχα παιχνίδια, θα μπορούσαμε να μάθουμε φροντίζοντάς τα πόσο εύθραυστη είναι η ζωή, πόσο πρέπει να βασιζόμαστε στο ένστικτό μας και στα συναισθήματά μας και πόσο μπορεί να αλλάξει η ζωή μας με την αγάπη.

Πολλοί γονείς παρασύρονται στην αγορά ενός κατοικίδιου για χάρη των παιδιών τους. Τα παιδιά στη φάση του Οιδιπόδειου συμπλέγματος (3-7 ετών)αποκτούν ανησυχίες για το φύλο τους, την αναπαραγωγή και την γέννηση των παιδιών που πολλές φορές επενδύονται στην φροντίδα των ζώων. Δυστυχώς, η απόκτηση ενός κατοικίδιου είναι μια ευθύνη πολύ μεγάλη για ένα μικρό παιδί κι έτσι συνήθως μετά τον αρχικό ενθουσιασμό έρχεται η κούραση κι η ανάθεση του ζώου στους ενήλικες. Υπάρχει και η πικρή αλήθεια του θανάτου που βγάζει ξινή την χαρά που τα ζώα δίνουν στα παιδιά.  Οι γονείς που είναι αποφασισμένοι να χαρίσουν ένα κατοικίδιο πρέπει:

– να ζυγίσουν την ωριμότητα του παιδιού τους,

– να εκπαιδεύσουν το παιδί στο ρόλο του φροντιστή,

– να εξηγήσουν  στο παιδί ότι το ζώο λειτουργεί κυρίως με το ένστικτο κι όχι με το συναίσθημα,

– να πάρουν πληροφορίες για τη φύση του ζώου και τις συνήθειές του και

– να προετοιμάσουν το παιδί για το προσδόκιμο της ζωής του κατοικίδιου.