Το bullying είναι απλά μια ακόμη ευκαιρία να χωριστούμε σε καλούς και κακούς και να «ξεχάσουμε» ότι είμαστε συγκάτοικοι στην κοινωνία των ανθρώπων. Και μόνο η ανοχή μας στην ιδέα της βίας είναι απάνθρωπη. Αν σκεφτόμαστε «η βία είναι μέσα στη ζωή» και το «σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας», τότε ας αφήσουμε τα άρθρα για το bullying κι ας ευχηθούμε να εφευρεθούν αντικαταθλιπτικά χάπια για παιδιά σύντομα.

Τι πρέπει να ξέρουμε για την επιθετικότητα:

Η βία είναι ένα αρχέγονο ένστικτο από την εποχή που ο πρωτόγονος άνθρωπος έπρεπε να επιβληθεί μόνος του στη φύση. Η οργάνωση των ανθρώπων σε κοινωνίες έφερε τεράστια κέρδη στην επιβίωση και στη θέση της βίας, της σεξουαλικής επιβολής και των ζωωδών ενστίκτων αναδείχθηκε η συνεργασία, η συνεννόηση και η δικαιοσύνη.

Οι άνθρωποι που εκφράζονται με βίαιο τρόπο μπορεί να είναι ψυχολογικά διαταραγμένοι σε ένα φάσμα που εκτείνεται από την κατάθλιψη ως την ψυχοπάθεια. Για κάποιους μπορεί να είναι αδύνατο να συναισθανθούν τον συνάνθρωπό τους ακόμη κι όταν έχουν επίγνωση της βλάβης που του προκαλούν.

Στην παιδική ηλικία η βίαιη συμπεριφορά θεωρείται καταθλιπτικό σύμπτωμα. Αργότερα μπορεί να μπει η διάγνωση της διαταραχής της διαγωγής ή της αντικοινωνικής διαταραχής.

Η κοινωνία έχοντας θεσπίσει νόμους έχει κάνει το χρέος της. Εμείς ως ενήλικες και ιδιαίτερα ως γονείς έχουμε κάνει το δικό μας; Ή θυμόμαστε να γκρινιάξουμε όταν βρισκόμαστε από την πλευρά του θύματος; Ή προσποιούμαστε τους άδικα στιγματισμένους όταν είμαστε οι θύτες;

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Αν θέλουμε να ζήσουμε χωρίς βία πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε με πραότητα, με κατανόηση, ως ισότιμοι. Το κούνημα του κεφαλιού  των «λογικών» ανθρώπων είναι λίπασμα για τα χαστούκια στα μάγουλα των παιδιών, τα χαρτάκια στην πλάτη, τη σεξουαλική βία, τις φραστικές επιθέσεις και τα παρατσούκλια, το cyber bullying και τις κλοπές στα σχολεία.

–Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε σχέσεις αγάπης, προσέχουμε που αναθέτουμε τη φροντίδα τους, δίνουμε σημασία στα συναισθήματά τους. Κάντε ένα πείραμα ΤΩΡΑ… ζητήστε από τα παιδιά σας να κατονομάσουν τρία διαφορετικά συναισθήματα και δείτε πόσο δύσκολο είναι.

–Μαθαίνουμε στα παιδιά μας να διατηρούν την ακεραιότητα και την αθωότητά τους, να σέβονται τους κανόνες και να αναγνωρίζουν τη βία σε κάθε της μορφή.

–Αν είναι αδύνατο να αποφύγουν μια διαπλοκή, πρέπει οπωσδήποτε να την καταγγείλουν σε έναν υπεύθυνο ενήλικα π.χ. δάσκαλο απαιτώντας δικαίωση επιτόπου. Αγνοώντας μια επίθεση ως περιστασιακή το πιθανότερο είναι να επαναληφθεί εσκεμμένα… αυτό δεν είναι το bullying;

–Αν είναι αργά για όλα αυτά και το παιδί έχει ήδη πέσει θύμα bullying πρέπει πρώτα να συζητήσουμε μαζί του ανοιχτά και χωρίς πίεση για τα συναισθήματά του. Έπειτα, πρέπει να διεκδικήσουμε την παρέμβαση του σχολείου. Τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί είναι μανούλες στην αποφυγή επίλυσης τέτοιων προβλημάτων. Πετούν τη μπάλα στους γονείς και στην «ανατροφή» των παιδιών, οι γονείς την πετούν στην επιτήρηση των σχολείων και στη διαπαιδαγώγηση… φαύλος κύκλος.

–Το σχολείο μπορεί να καλέσει ειδικό δάσκαλο για να επιτηρεί παιδιά που διαταράσσουν το σύνολο ή για να βοηθάει αυτά που υπολείπονται και στοχοποιούνται εύκολα.

–Η συνεισφορά του σχολικού ψυχολόγου όπου υπάρχει πρέπει να είναι ουσιαστική. Τα προβλήματα που προκύπτουν σε μια ομάδα μπορούν να αντιμετωπιστούν με ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις όπως η συστημική.