Όταν κλείνουν τα σχολεία, οι γονείς αναζητούν λύσεις για τα παιδιά τους. 

 Λύση#1. «Η φουκαριάρα η μάνα μου»

Η συνήθης επιλογή είναι η ανάθεση των παιδιών στους παππούδες τους. Οι άνθρωποι που παντρεύονται μετά τα 30 και τεκνοποιούν ως τα 40 έχουν γονείς που ξεπερνούν τα 60. Πολλές φορές είναι πρόθυμοι αλλά αδύναμοι να αναλάβουν γονεϊκά καθήκοντα. Είναι σημαντικό να σεβόμαστε τα σωματικά και τα ψυχολογικά όρια των γονιών μας. Μια καλή ιδέα είναι να προετοιμάζουμε πακέτα δραστηριοτήτων για τα παιδιά  με εκπαιδευτικούς στόχους π.χ. «σήμερα ζωγράφισέ μου φρούτα και ζωάκια», ώστε να αποφεύγεται η μονοτονία και  η γκρίνια .

Λύση#2. «Desperate housewives»

Πολλές εργαζόμενες αναθέτουν την φροντίδα των παιδιών σε νταντάδες. Δεν είναι εύκολο. Αν όμως η μητέρα εμπιστεύεται την αντικαταστάτρια της θα την εμπιστευτεί και το παιδί. Η σχέση μας με το άτομο που προσλαμβάνουμε πρέπει να είναι σταθερή κι ανθρώπινη. Παρεμπιπτόντως,  η υπερκατανάλωση βοήθειας δεν μας κάνει Downton Abbey αλλά ανασφαλείς κι εξαρτημένους.

 Λύση#3. « Που πας ρε Καραμήτρο;»

Πολλά παιδιά παραμένουν στο σχολείο και μετά το τέλος της σχολικής χρονιάς. Είναι μια σκληρή πραγματικότητα τυλιγμένη σε συσκευασία εκπαιδευτικής ηλιοθεραπείας και θεματικών camps. Τα παιδιά κατανοούν ότι αυτό είναι λύση ανάγκης . Δεν θα έβλαπτε και μια κοπάνα που και που.

Λύση#4. « Είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή»

Στις κατασκηνώσεις παρατηρούνται πολλά προβλήματα προσαρμογής όσο κι αν παρουσιάζονται ως παιδικοί παράδεισοι. Είναι χρέος του γονιού να διαγνώσει κατά πόσο το παιδί του είναι έτοιμο για μια τέτοια εμπειρία. Μπορείτε να εμπιστευτείτε το παιδί σας αν:

• έχει ήδη πάει σχολείο χωρίς δυσκολίες προσαρμογής,
• είναι αυτάρκες και ώριμο,
• μπορεί εύκολα να ενταχθεί σε παρέες συνομηλίκων και να εμπιστευθεί τους ενήλικες κατά την απουσία σας,
• έχει ξεπεράσει όλα τα αναπτυξιακά στάδια χωρίς καθυστερήσεις π.χ. φαγητό, ύπνος, τουαλέτα,
• έχει εξοικειωθεί με την ιδέα του αποχωρισμού.

Ακόμη κι έτσι, δεν επιβάλλουμε άμεσα ή έμμεσα, με υπεραισιόδοξες περιγραφές και ανταλλάγματα τίποτε στα παιδιά. Τα προετοιμάζουμε για τη συγκατοίκηση, τη σίτιση, τους κανόνες υγιεινής, την χρήση κοινής τουαλέτας, την ιδέα της συμμόρφωσης σε έναν έφηβο, την επιθετικότητα, και την δυνατότητα επικοινωνίας με τους γονείς.

Πολλά παιδιά αρνούνται την ιδέα της κατασκήνωσης. Μπορεί να έχουν θέματα προσαρμογής, φοβίες, αυξημένη αντίληψη του κινδύνου ή να περνάνε μια δύσκολη φάση. Αντί να τα πιέσουμε ή να τα υποτιμήσουμε, πρέπει να σκεφτούμε ότι οι κατασκηνώσεις απευθύνονταν αρχικά σε παιδιά μιας άλλης γενιάς που μεγάλωναν με μια αυταρχική νοοτροπία. Σε εκείνες τις συνθήκες, οι δραστηριότητες που δεν ήταν αυστηρά δομημένες και υπό την επίβλεψη ενός ενήλικα ήταν περιζήτητες. Ποιο λογικό παιδί σήμερα θα ήθελε να αποχωριστεί έναν δημοκρατικό και τρυφερό γονιό; Αν, ωστόσο, θεωρείτε ότι θα ωφεληθεί δώστε του την ευκαιρία να επισκεφτεί και να γνωρίσει τον χώρο, να δει τη διαδικασία από κοντά και διεκδικήστε την επικοινωνία μαζί του παρά τους συνήθεις κανόνες των κατασκηνώσεων που είναι, κατά την γνώμη μου, κλεμμένοι από στρατόπεδα νεοσύλλεκτων.

Καλό Καλοκαίρι